Als ridder te voet keerde hij terug in Nederland. In Lelystad zou hij zich uiteindelijk
vestigen. Aanvankelijk opgevangen door steunmaatregelen van de overheid,
allengs zich weer een bestaan opbouwend als kleine ondernemer in zakelijke
dienstverlening.
Zijn jaren in Midden-Amerika begonnen toch weer aan hem te trekken. Zijn moeder,
die uiteindelijk 96 jaar jong zou worden was de reden om niet direct na de
AOW-leeftijd te vertrekken. Hij werkte door. Met de levensstandaard daar zou
zijn AOW hem goed in staat stellen daar zijn dagen door te brengen. En zo
vertrok hij dan later toch naar Panama. Naar een regio grenzend aan Costa-Rica,
het land van zijn keus maar onmogelijk omdat om politiek/administratieve
redenen zijn AOW daar erg gekort zou worden.
Vertrouwend op een goede gezondheid na een driekwart mensenleven zonder enige
medische tussenkomst streek hij neer in de Volcan streek, een gebergte met een
koeler klimaat. Een functioneel appartement bood alles wat hij nodig had. Met
internet als communicatiekanaal was hij in contact met de wereld. Het leven van
een intens tevreden mens. En… twee keer per jaar naar Costa Rica, voor een
bezoek aan zijn geliefde bossen van Stichting Oasebos (https://oasebos.nl) in de
Maquenque streek en zijn vrienden aldaar.
het noodlot toesloeg. Resulterend in de amputatie. Na 3 ziekenhuisopnames in
het laatste half jaar. Met als dreiging van jewelste, een onvoldoend blijkende
ziektekostenverzekering. Hylke die zijn leven lang voor diverse organisaties in
de weer is geweest als secretaris - zeg maar doe-man - en bedreven was in het
lezen van stukken, in het plannen en organiseren van zaken, kreeg niettemin te
maken met verzekeringsvoorwaarden die ernstig zijn aanspraken op de verzekering
bleken te verminderen.
De ziekenhuisopnames leegden zijn spaarpotje zeer snel en volledig. In feite is
er zelfs nu al een schuld aan het hospitaal ontstaan, die elke 14 dagen een
piepklein stukje wordt afgelost. Een onwezenlijke situatie. Dat zorgde er
bijvoorbeeld voor dat toen Hylke dacht nog 10 dagen in het ziekenhuis te kunnen
blijven, hij op een zaterdagmorgen te horen kreeg, een paar dagen na de
amputatie, dat hij goed genoeg genezen werd verklaard om die middag te worden
ontslagen.
Daar zit je dan, in Panama, familie en bekenden een paar duizend kilometer van
je vandaan, met een wond die nog moet helen en slechts geld om onder normale
omstandigheden van te leven, maar absoluut te weinig om ook maar welke
noodzakelijk medische kosten op te vangen. Laat staan om te denken aan een
straks noodzakelijke prothese om weer in zekere mate mobiel te zijn.
Zesenzeventig jaar. Met een been geamputeerd. Dus min of meer gebonden aan de
plek waar je staat. Amper mobiel. En de spaarcenten opgegaan aan medische
kosten. Geen reserves ter beschikking. Volkomen afhankelijk van derden. Familie
en bekenden kunnen maar beperkt iets betekenen.
de vraag om ondersteuning. Om deze persoonlijke ramp op te vangen. Om straks
toch nog iets van het leven te kunnen maken. Om minder afhankelijk te zijn. Om
nog iets te kunnen betekenen.
De vraag gaat om financiële steun voor een been, een prothese. Feitelijk om
mobiliteit. Maar ook voor een kleine reserve die beslist noodzakelijk zal
blijken in de komende tijd. Een prothese is na levering niet af. Het is een
complexe voorziening waarvoor - zeker in het begin - van tijd tot tijd
aanpassingen noodzakelijk zijn.
“Wilt u meewerken aan het bijeenbrengen van een streefbedrag van 35.000 euro?”
Elke bijdrage daaraan zal met grote dank worden aanvaard. Indien u dat
aangeeft zal Hylke u persoonlijk van zijn wel en wee op de hoogte houden. Op u
is zijn hoop gevestigd. In ootmoed gevraagd. Straks in grote dankbaarheid
aanvaard.
Panama, medio april 2021
Hylke heeft veel steun momenteel van goede vrienden in Panama. Ze hebben hem
geholpen met het vinden van een goedkoop pension in Panama City, nodig om dicht
in de buurt van medische voorzieningen te zijn. Met een pick-up hebben ze zelfs
een paar reizen gemaakt tussen het huis in Volcan en Panama City – telkens ruim
1.000 km heen en terug – om hem te verhuizen. En op momenten halen ze zelfs hun
portemonnee te voorschijn, hoewel ze daar eigenlijk geen ruimte voor
hebben. Deze steun, op dit moment, is een enorm geschenk, want onbetaalbaar.
Deze steun is vanzelfsprekend een enorme uitkomst nu, maar is tijdelijk want de
middelen zijn ook hier zeer beperkt.
Het lijkt er echter op dat Hylke in staat is in deze situatie te revalideren.
Maar de toekomst kan pas echt iets worden als er een (kunst)been in zicht komt.
Dan wordt mobiliteit weer denkbaar. Dan zal hij niet langer volkomen
afhankelijk van derden zijn. De hierboven gevraagde steun is daarom nog steeds
zeer noodzakelijk.
Panama, eind april 2021.
created with
WordPress Website Builder .