Het was inmiddels eind januari 2016 en ik zou direct doorgaan naar mijn vrienden in Pangola met een tussenstop bij Alajuela.
Maria Funes 
Ulises Aleman
Dus daar gaan we weer met een volle koffer, een snel ontbijt en om half zeven de deur uit. Aan de grens win je een uur in Costa Rica. Na 45 minuten aan de grenspost van Panama en daar weet ik al goed om alle paperassen te passeren bij de verschillende instanties. Na ruim een uur naar de autoriteiten van Costa Rica.
De eerste stop is bij “migracion” een stempel in je paspoort. Dan naar de INS, de nationale verzekeringsmaatschappij voor een “marchamo”, een verplichte autoverzekering en wegenbelasting, die drie maanden geldig is. Overigens de INS sluit tussen de middag heb ik later ontdekt. Kopie laten maken (later leveren ze dat gratis) en naar de douane, om een “permiso de circular”. In dit kantoor hebben ze nooit haast, dus even wachten. Kortom als ze tijd voor je hebben, dan worden er weer tal van formulieren ingevuld op computers die niet al te snel werken. Maar goed dit is de bureaucratie van Costa Rica, daarmee heb je maar te dealen. En dat heb ik geweten ook de eerste keer. Men vroeg mij om mijn origineel eigendomsbewijs van de auto. Maar meneer in Panama reizen we allemaal met kopieën. Nee hoor het origineel was nodig. Niet te vermurwen.
Terug naar Volcán.
OK terug naar Volcán. Je zal maar uit Panamastad komen, dan is even teruggaan er niet bij en opsturen kost zeker een paar dagen. Om de bureaucratie aan de Panamese grens te vermijden van in en uit checken even niet meer langs de grenspost, maar via de diverse illegale passeerpunten. Dus twee uur later was ik weer bij mijn huis. Het originele eigendomsbewijs opgehaald en terug naar Costa Rica, langs dezelfde illegale punten. Inmiddels dus bijna 4 uur later. Nog even langs de douane van CR en na even weer wachten op stempels en doorgaan maar. Nog voldoende tijd om mijn hotel bij Alajuela te bereiken. Langs de eerdergenoemde Costanera. Ik kwam wel in donker bij het hotel, maar het was nog te doen.
Tussenstop in Cuidad Neily
Ik had inmiddels ontdekt dat de verzekering, die je bij grens koopt niet alle problemen dekt, die je met een vrij nieuwe auto kunt hebben. Dus een aanvullende verzekering afsluiten. Hiervoor had ik tevoren een afspraak gemaakt bij de mensen van INS in Cuidad Neily, zo’n 20 minuten van de grens. Hier werd ik dus snel geholpen, maar toch nog weer een uur verlies. Ze hadden niets voorbereid en er moesten ook nog foto’s gemaakt worden van de auto. En $ 80 armer. Maar goed het is voor de goede zaak. Geeft je toch een veilig gevoel als je je auto total loss rijdt of anders als hij gerepatrieerd terug moet naar Panama. Het is vooral bij schade door ongelukken.
Op naar mijn hotel bij Alajuela.
Gelukkig kon ik snel opschieten over de Costanera en later ook op de snelweg 27, zodat ik uiteindelijk niet al te laat in mijn hotel was bij Alajuela. Je neemt een afslag op de A 27 en dan ben je daar binnen tien minuten. Hotel Brilla Sol. Op zich een prima hotel en goede kamers, prima ontbijt en optie om ’s avonds te dineren. Lag ook goed op de route naar het noorden van Costa Rica. Enige nadeel is dat het vlak onder de aanvlieg route ligt voor het vliegveld. Dus de vliegtuigen landen elke keer bijna op het dak. Nadat ik een keer een discussie kreeg over een verkeerde reservering ben ik er nooit meer langs gegaan en heb mijn uitvlucht gevonden bij het nabijgelegen Hotel Aeropuerto. Een zelfde klasse hotel met redelijke prijzen alleen iets verder van de A 27, maar nog steeds op de route naar het noorden.
OK, na een borrel, een goed diner en vervolgens snel slapen. De volgende dag hoef je niet erg op tijd op. De afstand is maar een kleine 100 km. Een goed ontbijt buffet. Koffie, cornflakes en fruit. En dan weer op pad.
Op naar Panjola
De route naar Pangola in het noorden van Costa Rica gaat over de bergen van de centrale vallei. Even Alajuela doorkruisen, maar dat wijst zich vanzelf als je de weg naar de vulkaan Poas in de gaten houdt. En dan omhoog dus naar de Poas. De weg kronkelt zich omhoog naar zo’n 1.200m. Tussen koffieplantages en enorme bloemen kassen, waar ook voor Nederland bloemen gekweekt worden. Onderweg even een koffie en later nog even wat lekkernijen gekocht voor mijn vrienden. Aardbeien en kaas om te bakken. En als je dan bij de afslag naar de Poas komt, ga je naar rechts naar Vara Blanca. Dan zit je in het gebied van de melkkoeien. Na enkele kilometers sla je linksaf naar Vara Blanca en ga je uiteindelijk de bergen over naar de richting van San Carlos.
Ook deze weg blijft kronkelen. Tot zeer moeilijke bochten met haarspelden. Ze voert je wel langs onvergetelijke punten, zoals de waterval van La Paz, altijd de moeite waard om even uit te stappen. Verder langs Cinchona, waar in 2009 een heftige aardbeving plaatsvond en de gehele bevolking zijn huis en vele familieleden verloren.
Alles is weer opgebouwd, een nieuwe weg en een volledig nieuw dorp verder langs de weg. En dat binnen een jaar.
Je komt langs de jam fabriek van El Angel, die gedurende de aardbeving ook beschadigd is, maar gelukkig kon doorwerken. Hier maken ze de meeste jam producten van Costa Rica en ver over de grens.
Verder ga je naar beneden en daar is dan weer een koffie fabriek. Dwz een installatie waar ze koffie wassen en branden, die ook te bezoeken is. Uiteindelijk kom je dan op het laagland van San Carlos. Bij San Michael. Hier een scherpe bocht linksaf naar Rio Cuatro en in het centrum naar het noorden. Via Santa Rita naar Santa Isabel en tenslotte Pangola. Je passeert talloze ananas plantages. En dan kom je in Pangola.
Thuis bij Ulises en Maria.
Cinco Ceibas 
Mijn vrienden Ulises Alemán en Maria Funes hebben daar een groot huis, waar ze vroeger ook een pulperia, klein winkeltje, hadden. Recht tegenover de finca en avonturen park, Cinco Ceibas. Hier vind je een aangelegd verhoogde wandelroute door een regenwoud langs vijf enorme Ceibas of kapokbomen. Kapok is het materiaal dat vroeger gebruikt werd om matrassen van te maken. Het is een soort wattenachtige stof die de vruchten van deze boom produceren. De bomen zijn enorm en meerdere eeuwen oud. En honderden meters hoog. Verder kun je hier kajakken en ritjes te paard maken.
Lapa verde nesten spotten
Ulises is de ongekroonde koning van de Lapa Verde, Groene Ara, die in het Maquenque gebied, in het noorden van Costa Rica komt paren en broeden. Hij volgt al decennia ’s de trek van deze enorme vogel van Nicaragua naar het noorden van Costa Rica, het Maquenque gebied. Hij weet alle nest bomen meestal in een oude Almendro te vinden. De boom die ook hun voornaamste voedsel boom is.
ook een Lapa Rojo 
Lapa verdes in het Maquenquegebied
Jaarlijks gaat hij alle nesten langs om te controleren of de vogels weer terugkomen. Met dit onderzoek heb ik hem geholpen gedurende mijn bezoek aan hen. De verder afgelegen plaatsen zijn nu eenmaal makkelijker te bereiken met een auto dan met een motor waarmee hij zich toen vervoerde, voor dit werk. Dus we hebben de Maquenque streek volledig doorkruist. En dat is leuk. Ik was daar natuurlijk al vaak geweest voor de bossen van Oasebos, maar dit is anders. Nu kom je in alle uithoeken van het Maqueque gebied, waar geen mensen meer wonen en alleen de natuur je omgeeft. Geweldig mooi. En dan uren zitten wachten of een nest bewoond is of niet, maar door andere dieren, zoals uilen, ratten of andere dieren.
Kortom een tour door het noorden van Costa Rica, die velen niet meemaken.
Terug naar huis.
Na zo’n 14 dagen hield ik het wel voor gezien en ben weer teruggegaan naar Panama, Volcán.
Dus weer terug naar huis. Het is zomertijd in Costa Rica en de wegen zijn goed berijdbaar, dus de terugreis gaat perfect.
Als je meer wil weten over mijn belevenissen kijk dan eens op Over Hylke in deze pagina’s en je kan mijn nog altijd goed helpen met een bijdrage. Ik sta inmiddels rood in Nederland. En de bank dreigt met maatregelen.