Auto kopen en de finale van de zaken rond het rijbewijs.

Rijbewijs

Laat ik met het laatste beginnen. Want dat is wel het leukste.
Voor mijn “licencia” moest ik dus nog mijn originele paspoort tonen. Die was echter bij “migracion” voor een stempel, dat mij toestond om naar Costa Rica te reizen. Certracen zou open blijven tot 16.00 uur en mijn paspoort zou klaar zijn om 12.00. Dus maar weer naar “migracion”. Aldaar even wat geluncht in afwachting van het telefoontje van Brenda, de trouwe bemiddelaarster bij deze zaken. Dat kwam prompt na een half uur, net genoeg om mijn eten te beëindigen.

Dat paspoort was dus snel weer in mijn bezit. Op naar “Certracen” om deze laatste hobbel ook te nemen.

Ik moest dus weer een keer van “migracion” omkeren in de andere richting. Dus op deze drukke laan “Tumba Muerto” voorsorteren aan de linker kant en afwachten tot het stoplicht op groen kwam. Het was nog geen 14.00 uur in de namiddag, maar de files komen zo. Dus op alle kruisingen staan politie agenten om het verkeer straks vlot te houden bij de stoplichten.  Ik dacht ik geef de rijstrook achter mij de ruimte  om door te rijden. Fout dus, als ik mij naar de middenstrook begeef in afwachting van groen, staan de politieagenten al op mij te wachten en gebaren mij om aan de kant te komen.

Aan de kant aangekomen, vragen ze mij om mijn rijbewijs en identificatie. Hier begin ik de fout om mijn NL rijbewijs te laten zien met mijn net verkregen carnet van Panama. Ik had gewoon mijn paspoort moeten tonen met mijn NL rijbewijs. Ik was uiteindelijk nog geen drie maanden in Panama. Maar ja je denkt ik heb net mijn carnet, dus dat maar getoond.

Maar met een carnet heb je een Panamees rijbewijs nodig en anders is het fout. Ik was dus op weg om mijn Panamese rijbewijs te halen

Fout een dus plus de fout van vooruit rijden bij rood licht.

Of ik niet een vriend of dergelijke had, die mijn auto weg kon rijden, want ik mocht niet meer. Dat had ik dus niet. Ik argumenteerde met hen, dat ik mijn auto aan de kant kon zetten en met een taxi mijn rijbewijs kon ophalen en dan terugkeren om mijn auto op te halen. Was niet mogelijk. Ze zouden een “grua” bellen (sleepauto) om mijn auto weg te slepen. Ik argumenteerde nog dat ik de volgende dag de stad wilde verlaten, naar Chiriqui. Zonder resultaat.

De oudste politie begon een partij te bellen om de grua te bestellen om mij weg te krijgen op deze kruising. Vrijdagmiddag, niemand beschikbaar. Na een uur kwamen de politiemensen weer naar mij toe met de mededeling: hier heb je twee boetes (2x $75) en nu vertrekken! Zonder hindernissen. Kortom nu kon het ineens wel.

Na een uur toch naar Certracen om mijn rijbewijs op te halen. En ja hoor, met mijn originele paspoort, werd het proces in gang gezet voor mijn Panamese rijbewijs. Het rijbewijs is op mijn leeftijd (toen al 70) maar twee jaar geldig. Je moet elke twee jaar met een verklaring van een bejaarden arts weer vernieuwen.

Dan moet je ook nog even een ogen en oren test ondergaan. Op de computer, dus niet erg ingewikkeld. Vooral kleuren en geluiden herkennen.

Wachtend op mijn rijbewijs vroeg ik aan een buurman waar ik mijn boetes kon betalen. Wel dat kon bij dezelfde balie. Maar helaas mijn rijbewijs was nog niet klaar, dus dat kon (nog) niet. Dus wachten tot het rijbewijs er was. Na een half uur is je rijbewijs gereed en kan je dat bij het loket ophalen. Met het rijbewijs mijn boetes betaald dus eindelijk gereed om de stad te verlaten.

Bovenstaande bureaucratie is vergelijkbaar met de story’s in de satires van Cantinflas, de Mexicaanse komiek, die dit soort misstanden graag aanpakte in zijn programma’s.   

Terug naar mijn hotel want hier was ik wel klaar.

Auto kopen

Er gingen echter nog een paar zaken aan vooraf: Eerst een auto kopen, want gedurende deze reportage reed ik wel al in mijn eigen auto.

Al die dagen over Tumba Muerta heb  ik mij ook georiënteerd over een eigen auto. Alle bekende merken hebben langs deze laan hun eigen agenten en ik ben ze bijna allemaal langsgegaan. Uiteindelijk kwam ik bij Automarket, de verkoop afdeling van Dollar rent a car. Hier hadden ze auto’s die ik wilde, een pick-up met weinig kilometers. Voor een schappelijke prijs.

Ik zag een paar Toyota ’s Hi-Lux, dus ik dacht prijs! Ik wilde een 4×4 aangedreven werkpaard voor mijn reizen naar Costa Rica om de bossen van Oasebos te bezoeken. En die pick-ups had ik wel vaker gehuurd in Costa Rica voor dit werk.

Teruggekomen in mijn hotel en vroeg ik de eigenaar, wie mij kon helpen bij mijn keuze. Hijzelf wilde dat wel doen. OK zo gezegd zo gedaan. Hij ging de volgende dag met mij mee naar deze autoverkoper.

Samen gingen we dus de beschikbare pick-ups bekijken. Wel de Toyota’s waren wel erg “gastado”, gebruikt dus. Het zijn uiteindelijk huurauto’s, die teruggekomen zijn van hun contract. Er waren nog twee Nissans Navara’s en een was wel erg interessant. Slechts 48.000 km van 2012. Voor een diesel nog niets op de teller en de prijs was zeer acceptabel. USD 17.000. Auto’s in Panama zijn zeer goedkoop. Je betaalt geen extra belasting zoals in NL. En ze wilden ook de omzet belasting  van 7% wel voor hun rekening nemen. OK een proefrit dus.

Dit werd geen overweldigend succes. Erwin (eigenaar hotel) bestuurde de auto een paar blokjes om. Niet erg een testrit, maar goed, de auto reageerde goed zonder rare geluiden. Totdat hij hem in zijn achteruit moest zetten. Dat lukte niet en de dame die ons begeleide wist ook niet wat er aan de hand was. Dus duwen. Ik weet niet meer hoe we erachter kwamen, maar al deze nieuwe pick-ups hebben 6 versnellingen en dan ligt de achteruit dus veel verder weg, als je gewend bent. Kortom uiteindelijk opgelost.

Dit was dus mijn nieuwe auto. Aanbetaling gedaan en verkoop contract opgemaakt. Dat gebeurt door een notaris. Afspraak gemaakt over het overmaken van het restant bedrag uit Nederland. Dan krijg je ingewikkelde wegen via banken in de VS. Mijn Rabobank wist daar zelfs geen oplossing voor. Dan maar eens informeren bij de ontvangende bank. En zoals het nu werkt met internationaal bankverkeer in de wereld beschikt deze bank over een BIC of ander code die internationaal herkend wordt. Dus gewoon rechtstreeks overmaken naar de betreffende bank en rekeningnummer, zonder probleem. Behalve dat de Rabobank nog wel even wilde weten waarvoor ik USD 15.000 overmaakte. Je wordt gecontroleerd niet waar.

Na een paar dagen kon de verkopende partij melden dat het geld ontvangen was. Of ik maar even mijn papieren en sleutels wilde ophalen. Laatste keer in een taxi. Alles in ontvangst genomen. Ik kon zelfs nog een grote koelbox ontvangen. Ja en daar ga je dan met een nieuwe aanwinst, die je ook nog moet leren kennen.

Gelijk maar eens even een ritje maken. Via de betaalde snelweg naar Colón aan de noordkust en het andere eind van het kanaal. Een mooie rustige weg die je in 20 minuten door beschermde bossen in Colón brengt. Colón was in die tijd, zes jaar geleden, een verwaarloosde stad. Nu begint dat langzaam te verbeteren. De ene na de andere huurkazerne, en dat waren het werkelijk, vaak mensonterend, worden nu afgebroken en hopelijk vervangen door betere gebouwen. Het was zaterdag middag en op de centrale boulevard begonnen ze op elke kruising religieuze stands op te bouwen met muziek en eten. De bewoners van Colón zijn voornamelijk Afro-Amerikanen, hierheen gehaald voor de bouw van de spoorlijn tussen Panama-stad en Colón, uit Jamaica. Nadat ze niet meer nodig waren bij de spoorlijn bleven ze hier in Colón met weinig werkgelegenheid, behalve de haven en later meer, in totaal drie en een belangrijke cruise terminal. Later is de stad een vrijhandels site geworden en dat bracht ook wel wat arbeidsplaatsen.

Afijn, na een toertje door deze stad weer op de terugweg naar Panama-Stad. Nu langs de normale weg, maar daar zag ik toch maar snel vanaf want die was erg druk en het verkeer schoot maar langzaam op. Dus terug naar de tolweg en toen was ik in slechts 10 minuten weer in Panama-Stad.

Dit is alweer een lang verhaal geworden en ik ben nog steeds niet de stad uit, naar Volcán. Ik moet nog mijn ziektekosten verzekering behandelen en ook nog iets over de autokosten verzekering. Wel daar gaan we het de volgende blog over hebben.

Als je overigens wilt weten hoe het nu mij gaat kijk dan even op “Over Hylke”, een bijdrage is zeer welkom. Tot de volgende keer.