Medio 1992 las ik in de krant een artikel over een Nederlander, die in Costa Rica een teakplantage was begonnen en dat trok mijn aandacht, zodanig dat ik besloot dit eens verder te gaan onderzoeken. Internet en Google waren net gestart en dat bood gelegenheid om alles te leren, wat er op dat moment beschikbaar was over Costa Rica, teak plantages enz. makkelijk op te zoeken. Dit gaf mij voldoende informatie om eens verder te gaan. Dus een tripje geboekt naar Costa Rica.
Ik had net een succesvolle carrière als marketingcommunicatie manager bij een grote computermaatschappij afgerond en weer mijn reclamebureau geopend. Ik had drie jaar tevoren een appartement in een oud gerenoveerd pand in Utrecht gekocht. Echter het leek mij interessant om een nieuwe uitdaging in mijn leven te beginnen. Het kon toen nog, ik was nog maar 58 jaar.
Dus zo gedacht en gedaan, in december 1992 voor het eerst de oceaan over naar Costa Rica. Via Curaçao en Panama met KLM naar San José. Zo ging dat toen.
Het reisje van veertien dagen was goed voorbereid en de dag na aankomst kon ik een meneer of makelaar bellen, die mij bereid was op weg te helpen in Costa Rica.
Ik ging niet alleen, maar met een toenmalige partner waarmee ik samenleefde. Zij was ook wel in voor een “avontuurtje” en omdat zij redelijk Spaans sprak was dit ook wel uitermate nuttig. Destijds kwam ik niet verder dan een “cerveza” te bestellen. In Costa Rica spreekt men redelijk Engels in de toeristische sector, maar daarbuiten is Spaans gewoon een vereiste. Een “diccionario con dos orejas” is dan een geweldige uitkomst.
Op weg naar de “ingeniero forestal”
Na een kennismakingsgesprek bood deze makelaar ons aan om de volgende dag naar Tilerán te gaan, waar hij een “Ingeniero forestal” kende, die iets met teakplantages had gedaan. Zogezegd, zo gedaan. De volgende dag vroeg op en op pad in dit land, dat we nog amper kenden. Een auto gehuurd en naar het noorden van Costa Rica aan de noordzijde van het meer van Arenal. Allemaal nieuw voor ons. In de loop van de middag kwamen we daar aan en werden allerhartelijkst ontvangen door Leonardo met vrouw en drie kinderen. Rond de keukentafel vertelden wij onze plannen over het starten van een teakplantage en Leonardo dook een plan op dat hij destijds in zijn studietijd had ontwikkeld voor een “finca” van 80 hectares in de buurt van Guapiles aan de oostkust van Costa Rica. Leonardo werkte toen hier in Tileran bij een Canadese firma, die iets deed in natuurbescherming.
Naar Guapiles, de finca
We kwamen snel overeen dat hij ons de volgende dag zou begeleiden naar deze finca. Dus een hotelletje gezocht en de volgende dag weer vroeg op naar de andere kant van Costa Rica. Zo begin je het land al snel te kennen. Op nieuw via San José en vervolgens de Route 32 via het Brauilio Carillo nationaal park naar de Caraïbische kant van CR.
Dan ben je dus weer de bergen over gegaan van de centrale vallei en als je daaraf komt nog zo’n 10 kilometer richting Limon dan passeer je de Rio Costa Rica en dan de volgende weg rechtsaf het landelijk terrein in, nog ca. 5 kilometer en dan sta je midden op de finca. Een vrij rechthoekig stuk land, dat aan de ene kant grenst aan de Rio Costa Rica een aan de andere kant van de weg in het oosten een primair bos had van ca. 10 hectares met een bron en een beekje dat daarin ontsprong. Totaal 80 hectares waarvan zo’n 60 ongebruikt land. Leek mij perfect voor onze plannen en met een goedgekeurd plan voor een teakplantage excellent om mee te beginnen. Wist ik veel, later kwamen de problemen.
Verdere afwikkeling van de zaken
Terug naar San José en nog een dag overleggen met Leonardo. Ik wilde hem hebben als Ingeniero Forestsal om dit project te starten. Hij moest dus zijn huidige baan en huis opgeven en opnieuw beginnen in San José. Natuurlijk bood ik hem goede vooruitzichten en achteraf veel te royaal salaris. Maar ja wist ik veel in die tijd. Hij hapte toe en dat was dus geregeld. Ik nam een optie op de aankoop van de finca van drie maanden, dus het nieuwe project was ook geregeld. Nu nog waar maken. De aankoopprijs bedroeg $ 80.000, 1.000 dollar per hectare.
Voor zo’n optie van aankoop heb je natuurlijk een advocaat nodig. Via Cinde, het promotie bureau voor buitenlandse investeringen, hebben we toen een gerenommeerd advocatenkantoor gevonden in het centrum van de stad met een van de partners die goed Engels sprak. Een afspraak gemaakt en de optie voor aankoop laten bekrachtigen.
Nog even een vakantie tourtje
De Route 27 was er nog niet, dus moest je over de bergen via La Garita, Atenas, naar San Mateo en Orotina naar Tarcoles om bij de Stille Oceaan te komen. Een vrij zware slingerweg. Berg op en later weer af. Maar ja in die tijd nam elke Costaricaan deze weg om bij de zee en het strand te komen. Jaco was toen de eerste bestemming aan de kust. Wij waren niet op zoek naar een strand bestemming maar wilden zo veel mogelijk zien. Dus door langs de kust via Parrita, Quepos naar Dominical. De Costanera bestond ook nog niet, dus de weg was af en toe best primitief. Maar goed je hebt de Grote of Stille oceaan gezien. De Pacific.
Van Dominical via Cartago terug naar San José. 170 km. Moest te doen zijn. Het was al in de namiddag en in de tropen valt de avond binnen een uur. Dus 19.00 uur is het donker. Allemaal dingen die we nog niet zo ervaren hadden. Eerst een slinger weg naar San Isidro de General, bijna een uur rijden en dan in deze forse plaats naar de Interamericana. Dit is een snelweg die de Amerikanen destijds had aangelegd om het via geheel Midden-Amerika het Panamakanaal over de weg te kunnen bereiken. Met zo min mogelijk kunstmatige werken erin. Dus de Interamericana gaat naar ruim 3000 meter hoogte, de “Cerro de la Muerte”. Toen we daaraan begonnen was het inmiddels donker en begon het ook al snel te regenen. Ik wist niet waar we aan begonnen waren en oriënteerde mij maar op de strepen op de weg, die er toen amper waren. Elke keer als er een tegenligger kwam hield ik mijn hart vast met het gevoel als dat maar goed komt.
Op de top is een groot restaurant, vooral voor beroepsrijders en dag en nacht open. Hier maar eens gestopt voor een kop koffie en wat te eten en even uitblazen.
Vervolgens weer door, de nacht in en vele kronkels en in de regen. We wisten niet hoe het zou aflopen en waar we waren. Als ik deze barre tocht tevoren had gekend had ik hem nooit in de avond gereden. Maar goed uiteindelijk ook weer de berg af en kwamen we in Cartago en vandaar door op de snelweg naar San José en ons hotel. We waren ruim vier uur onderweg van Dominical.
De volgende dag vlogen we in de middag weer terug naar NL.
Na deze eerste kennismaking met CR volgen nog diverse afleveringen over onze avonturen.
Als je wilt weten hoe het mij nu vergaat kijk dan op Over Hylke.