Alleen nog even de grens over naar Panama.
Eerst moet ik mijn eerste reis nog afmaken. Ik reed dus met veel spanning naar Panama, omdat ik geen toestemming had om in Costa Rica te rijden. Gelukkig geen aanhoudingen of moeilijke vragen onderweg bij de controles. Dus reed ik bij de grens direct door naar de Panamese controle post. Hier werd ik opgevangen door een van de vele “officiële” gidsen. Hij vroeg mij of ik mijn papieren in CR had laten afstempelen en ik reageerde verkeerd dus. Nee want ik was illegaal in CR. OK hij wilde mij wel helpen en we gingen terug naar de Costaricaanse grenspost. Daar aangekomen zei hij ik weet wel een andere manier om dit op te lossen. Dus gingen wij op weg aan de CR kant in Paso Canoas langs de vele winkels. Ik zei nog gaan we naar Rio Sereno, maar nee hoor bij een van de winkels gingen we het parkeer terrein op. En toen had ik het door. We gingen gewoon illegaal de grens over. Later zou ik dat ook nog eens doen. Aan de andere kant van het parkeerterrein waren we in Panama, passeerden nog enkele grenspolities en toen vroeg hij om een tip. Het koste mij uiteindelijk 80.000 Colones voor deze illegale overgang. Een kostbare escape maar ik was de grens over en kon naar huis. Een uur later was ik weer thuis op de berg van Volcán. Weer een heleboel geleerd.
Na drie weken met de bus naar Costa Rica.
Ik wilde wel eens ontdekken hoe dat nu ging bij de Costaricaanse grens. Dus ga ik met de bus.
Eerst met de bus naar David bus terminal. De eerste bus langs mijn huis ging om 4.30 uur. Daar stond ik dus op tijd. Deze bussen vertrekken van Cerro Punta. Het bleek al snel dat ze bij elke boom stoppen om in David te komen, dat kost dus langzaam zo’n 4 uur en ik was bang dat ik de eerste bus naar Costa Rica niet zou halen, die zou vertrekken om 8.00 uur. OK dan de volgende bus om 12.00 uur. Maar wat bleek in David bij de bus terminal, de bus stond er nog en maakte geen aanstalten om te vertrekken. Dus een kaartje gekocht en ook nog tijd voor een sigaretje. Deze bus van Tracopa vertrok gewoon een uur later.
Wel dan op naar de grens.
De procedure aan de Panamese kant was ik wel gewend. Bagage langs de douane, de hele bus werd leeggemaakt en ieder bij zijn eigen koffer. Even in de inhoud grabbelen en klaar. Langs Migracion om een stempel in je paspoort en klaar. Alles weer in de bus en naar het Costaricaanse kantoor. De passagiers lopen er heen Daar dezelfde procedure. Migracion voor een stempel en alle koffers er weer uit en even doorsnuffelen en klaar. Terwijl wij aan deze grenspost staan vraag ik aan de bus chauffeur hoe dat gaat met auto’s en hij legt mij dat uit. Dat weet ik dan ook weer voor een volgende reis. Net als met de auto ben je aan de grens ruim twee uur bezig om alles geregeld te hebben. En dan door naar San José.
Uvita
De bus stopt in Uvita, tussen Palmar en Dominical, waar een groot restaurant is waar alle bussen stoppen om de mensen de tijd te geven voor een lunch of “almuerzo”.
Uvita is een plaats die echt enorm in ontwikkeling is gekomen door de aanleg van de Costanera, de kustweg die er eerst niet was. Ik heb de eerste ontwikkelingen nog meegemaakt, toen de weg nog een greffelweg was. Toen begonnen al de eerste ondernemers daar een hotel te bouwen. Nu is het een bloeiende toeristen plaats met tal van hotels en restaurants en een flinke expat bevolking. Het is een kustplaats waar vanuit je dolfijnen en walvissen kan spotten gedurende het jaar.
Dolfijnen en walvissen spotten
Twee periodes per jaar eind december tot einde maart en eind juli tot eind en oktober.
De walvissen, de vrouwtjes komen hier naar toe om hun jongen te krijgen en te zogen. Ze komen uit het noorden van de Westkust van de Verenigde Staten. Hier vinden ze lekker warm water.
Parque Nacional 
Schiereiland in de vorm van een walvisstaart 
Walvis met jong
In de andere periode komen de walvissen uit het zuiden, naar deze warme wateren om te paren.
De regering van Costa Rica heeft deze zee voor de kust van Uvita dan ook uitgeroepen als beschermd gebied: Parque Nacional Marino Ballenas. Een landtong. Die bij laagwater zichtbaar wordt. Geeft er de betekenis aan. Het is een zandplaat in de form van de staart van een walvis.
Talloze grote en kleine ondernemers bieden met hun bootjes excursies aan om de walvissen te spotten. Zeker de moeite waard.
De centrale Pacific kust
Genoeg over Uvita, de bus gaat verder, via Dominical, Quepeos, Parrita en Jaco. In Pozos vlak voor de snelweg 27 naar San José maakt hij nog een stop. Sanitair en om nog een drankje en wat te eten.
Al deze plaatsen liggen langs grote zandstranden en zijn typische vakantie oorden, met veel hotels en restaurants. Jaco is de oudste en ligt ook het dichtste bij de “GAM”, de Gran Aria Metropolitana. Of ook wel de Centrale Vallei genoemd, hier liggen de vier grootste provincie hoofdsteden vlak bij elkaar San José, Heredia, Alajuela y Cartago. Hier woont en werkt het grootste deel van de bevolking van Costa Rica.
Bij Quepos ligt Manuel Antonio een van de meest bezochte Nationale parken van Costa Rica.
Palmolie plantages
Tussen Dominical en Parrita rijdt je door eindeloze palmolie palm plantages. Ze zijn hier gesticht door United Fruit Company, van de Chiquita bananen. Toen er een ziekte uitbrak in de bananen plantages zijn ze overgestapt op palmolie palm in de jaren ’70 van de vorige eeuw. Deze bedrijven zijn overgegaan in Palma Tica. Er staan ook twee grote vieze fabrieken langs de weg. Ze beschikken over duizenden hectares.
Na ruim 10 uur in de bus
Dan door naar San José, waar de bus na zo’n 10 uur aankomt. Alleen nu moet ik nog met een taxi, naar het huis van mijn vrienden in Moravia. Dan ben je ruim veertien uur onderweg van huis naar huis. Met de auto zijn dat in totaal zo’n 10 uur.
Na een week heb ik een auto gehuurd en ben naar Pangola, vertrokken om de bossen van Oasebos te bezoeken met Ulises. Hier ben ik ook weer veertien dagen verbleven en vervolgens weer terug naar San José. Na een week weer terug naar Panama, Volcán. Met de bus dus.
De dag ervoor een kaartje gekocht met de uitreis belasting voor Costa Rica. De volgende dag om 7.00 uur op de busterminal en dezelfde weg terug. Een kop koffie in Pozon en via Parrita en Quepos naar Uvita en vervolgens door naar de grens. Allemaal niet zo spannend, maar de bus wilde wel even voor mij stoppen in Bugaba, Concepcion, zodat ik sneller in Volcán zou zijn. Echter op het moment aldaar brak er een enorme regenbui uit en ik besloot om door te rijden naar David, de bus terminal. Daar de bus genomen naar Volcán en na enige uren was ik weer thuis.
In 2015 reden er twee bussen per dag naar Panama en omgekeerd, nu zouden dat vijftien zijn volgens Ad Latjes. Die mij dat meldde op Facebook. Zie Tracopa. Prijs voor de ticket $ 20 en voor de uitreis belasting $ 8
Dit is het verhaal van vandaag, niet erg spannend, maar toch informatief hoop ik als je eens van Panama of omgekeerd naar Costa Rica wilt gaan.
Wil je meer over mijn omstandigheden nu weten kijk dan een op “Over Hylke”. Ik kan nog steeds alle steun gebruiken. Dus een bijdrage is welkom.